Ceci n’est pas une sonnette (Dit hier is geen deurbel) – 2015 – permanent werk – Wechebach instituut (UMCG)
[English translation under construction] Op de vierde verdieping van het Wechebach instituut, heb ik bij elke deur een bronzen deurbel gemonteerd. Een massief, niet bellende deurbel wel te verstaan. Middels ‘Ceci n’est pas une sonnette’ worden de rollen van het deurtje bellen omgedraaid. Niet de eigenaar van de deurbel wordt door raddraaiers tot verwarring gebracht, maar juist de persoon die op de bel drukt. Als het object niet als deurbel functioneert, is het dan nog wel een deurbel? Als het geen deurbel is, wat is het dan wel? Kunst misschien? Een flauwe grap? Wat mij vervolgens aansprak aan de locatie is dat het pand duidelijk is ingericht ten behoeve van de wetenschap. Alles is efficiënt, niets verstoort. Waar de kunst veelal subjectief is probeert de wetenschap te streven naar objectiviteit. Waar de wetenschap probeert te verklaren probeert de kunst veelal subversief de beschouwer op het verkeerde been te zetten, uit te nodigen een nieuwe gedachtegang te bewandelen.
Locatie
Naast de knipoog naar de geschiedenis van de kunst zijn de deurbellen een verwijzing naar de geschiedenis van het pand. Waar nu wordt gewerkt en gestudeerd werd vroeger gewoond en geleefd. Het voormalige zusterhuis gaf ruimte aan appartementen voor de dienstdoende zusters van het ziekenhuis. De deurbellen creëren naar ik hoop op komische wijze, een bescheiden kinderlijke verwarring in een plek van volwassen orde.