Ceci n’est pas une sonnette (dit is geen deurbel) – 2015 – permanent werk @ Wechebach instituut (UMCG, Groningen)
Op de vierde verdieping van het Wechebach Instituut heb ik naast elke deur een massief bronzen deurbel opgehangen. Met ‘Ceci n’est pas une sonnette’ worden de rollen van deurtje bellen omgedraaid: het is niet de persoon die open doet die in verwarring wordt gebracht, maar juist de persoon die probeert aan te bellen. Als het object niet als deurbel functioneert, is het dan nog wel een deurbel? Als het geen deurbel is, wat is het dan wel? Kunst misschien? Een flauwe grap?
Waar kunst vaak subjectief is, probeert de wetenschap objectiviteit na te streven. Waar de wetenschap het probeert uit te verklaren, probeert de kunst vaak te misleiden, om zo tot mogelijk andere gedachten te komen. De deurbellen creëren een bescheiden kinderlijke verwarring op een plek waar volwassen orde heerst. Naast de knipoog naar de kunstgeschiedenis (Magritte) zijn de deurbellen een verwijzing naar de geschiedenis van het gebouw: het voormalige verpleeghuis bood ruimte aan appartementen voor de dienstdoende verpleegkundigen van het ziekenhuis.
